Należy pamiętać, że rozdwojenie jaźni nie jest schizofrenią. Jest to zaburzenie dysocjacyjne tożsamości, które nazywane jest też osobowością mnogą, wieloraką, naprzemienną, rozdwojeniem osobowości. Nie jest to schizofrenia i nie jest to depresja. Jak sobie pomóc, kiedy pojawi się zjawisko występowania minimum dwóch osobowości u jednej osoby? Aby zrobić to skutecznie, warto poznać więcej informacji o rozdwojeniu jaźni. Zobacz film: "Jak zadbać o prawidłowe relacje z dzieckiem?" spis treści 1. Czym jest rozdwojenie jaźni? 2. Jak powstaje rozdwojenie jaźni? 3. Schizofrenia czy rozdwojenie jaźni? 4. Jak leczyć rozdwojenie jaźni? rozwiń 1. Czym jest rozdwojenie jaźni? Jest to schorzenie, które występuje niezmiernie rzadko. Częściej chorują na nie kobiety niż mężczyźni. Osobowość mnoga jest schorzeniem, które nie zostało jeszcze dobrze zbadane przez psychiatrów. Cechuje się tym, że u chorego na rozdwojenie jaźni pojawiają się dwie lub więcej odrębnych osobowości. Występują one naprzemiennie i w danej chwili ujawnia się tylko jedna. Każda z osobowości ma swój charakter, własne wspomnienia, inną tożsamość, swoje przekonanie i preferencje. Każda z osobowości może różnić się płcią, wiekiem, orientacją seksualną, wiedzą, ilorazem inteligencji, ciśnieniem krwi, umiejętnościami. Najczęściej osobowości znacznie odbiegają od tej pojedynczej, którą miał pacjent przed chorobą. W niektórych przypadkach poszczególne osobowości mogą wiedzieć o swoim istnieniu. Najczęściej dominuje jedna osobowość, ale żadna z nich nie ma dostępu do wspomnień innych. Dominująca osobowość to tzw. osobowość gospodarza i to na niej opiera się najczęściej proces leczenia. Zapadnięcie na chorobę związane jest najczęściej z urazami. Kolejne przejścia między osobowościami mogą występować w wyniku wydarzeń urazowych, w wyniku stresu lub podczas terapii. Najczęściej zaburzenia dysocjacyjne tożsamości mają miejsce w dzieciństwie i okresie dojrzewania. 2. Jak powstaje rozdwojenie jaźni? Podobnie jak w przypadku innych schorzeń psychicznych, także w przypadku osobowości wielorakiej mechanizm powstawania nie został do końca poznany. Przypuszcza się, że rozdwojenie jaźni pojawia się w wyniku traumatycznych przeżyć, przemocy domowej, molestowania seksualnego i innych urazów, które miały miejsce we wczesnym dzieciństwie. Dziecko, aby sobie z nimi poradzić, spycha wspomnienia do podświadomości i w wyniku nie do końca poznanych mechanizmów rozwijają się alternatywne osobowości. Rozdwojenie jaźni nie jest schizofrenią 3. Schizofrenia czy rozdwojenie jaźni? Schizofrenia bywa mylona z rozdwojeniem jaźni. Błędnie utożsamia się ją z rozszczepieniem osobowości, gdyż jej nazwa ma źródło w języku greckim i oznacza ona: schizo – rozszczepiam, rozdzieram i fren – wola, umysł, serce. Schizofrenia oznacza rozszczepienie umysłu, ale nie to, że chory posiada więcej niż jedną osobowość. Raczej chodzi o rozszczepienie, jakie ma miejsce między myśleniem a odczuwaniem. W wyniku tego rozszczepienia chory ma trudności z łączeniem myśli i odczuwania. Schizofrenia jest poważnym zaburzeniem myślenia. W jej wyniku chory ma trudności z rozpoznawaniem rzeczywistości. Jego procesy myślowe i reakcje emocjonalne ulegają tak wielkiemu pogorszeniu, że nie może normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Do klasycznych objawów schizofrenii można zaliczyć: urojenia, omamy słuchowe, zaburzenia myślenia, zmiany emocjonalne, apatię, bierność, * zachowanie aspołeczne. Niektóre z symptomów schizofrenii przypominają objawy depresji. Jak sprawić, aby depresja nie przeistoczyła się w schizofrenię? Na pewno należy odpowiednio zdiagnozować chorobę i rozpocząć jej leczenie – niezależnie czy jest to depresja, schizofrenia czy rozdwojenie jaźni. 4. Jak leczyć rozdwojenie jaźni? W procesie leczenia rozdwojenia jaźni, czyli podczas leczenia osobowości wielorakiej, stosuje się psychoterapię. Aby była ona skuteczna, należy ją wspomagać farmakologicznie. Pacjent musi nauczyć się akceptowania swojej choroby. Podczas psychoterapii lekarz pomaga cierpiącemu w przepracowaniu urazu i zburzeniu obrony dysocjacyjnej. Pacjent musi odnaleźć powiązania pomiędzy swoimi oddzielnymi stanami tożsamości. Nie jest to proste. Leczenie rozdwojenia jaźni jest procesem długotrwałym, który może odbywać się tylko pod okiem doświadczonego lekarza. Jest to prawdziwe wyzwanie dla osoby prowadzącej psychoterapię. polecamy

Fot. Rachel Lerch/AdobeStock Opublikowano: 23:49Aktualizacja: 13:54 Rozdwojenie jaźni to dysocjacyjne zaburzenie tożsamości, które prowadzi do wystąpienia u chorego przynajmniej dwóch różnych osobowości. Każda z nich cechuje się innymi wzorcami zachowań. Przyczyny rozdwojenia jaźniObjawy rozdwojenia jaźniRozdwojenie jaźni a schizofreniaLeczenie rozdwojenia jaźni Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami lek. Jacek Podstolski lekarz Rozdwojenie jaźni występuje u około 2% populacji na całym świecie, z czego więcej przypadków dotyczy kobiet niż mężczyzn. Czym jest rozdwojenie jaźni? Jest to schorzenie, w którego przebiegu obserwuje się u chorego występowanie więcej niż jednej osobowości w różnym czasie. Osoba dotknięta zaburzeniem tożsamości może posiadać różne wzorce zachowań świadczące o odmiennym wieku i płci, różnych schematach postępowania, a nawet preferencjach seksualnych. Często też przy odmiennych osobowościach mogą pojawić się wady wzroku, a nawet alergie na określone czynniki środowiskowe. Zmiana jaźni następuje nieoczekiwanie, często pod wpływem silnych bodźców stresowych lub emocjonalnych. Towarzyszą temu epizody amnezji. Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10 umieściła rozdwojenie jaźni pod kodem F44. Przyczyny rozdwojenia jaźni Dokładne przyczyny leżące u podstaw pojawienia się rozdwojenia jaźni nie zostały jak dotąd poznane. Dysocjację, inaczej określaną jako rozpad powiązań między różnymi elementami osobowości określa się jako proces adaptacji do zmian, jakie zachodzą w osobowości człowieka w odpowiedzi na trudne i traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa. Choroba psychiczna, jaką jest rozdwojenie jaźni, w większości przypadków jest odpowiedzią umysłu i ciała na przykre doświadczenia, w tym wojnę, molestowanie, śmierć bliskiej osoby oraz inne tragiczne przeżycia. Sugeruje się, że trudne wydarzenie może być zepchnięte do podświadomości i kształtuje się w nową jaźń. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Naturell Immuno Hot, 10 saszetek 14,29 zł Odporność Estabiom Junior, Suplement diety, 20 kapsułek 28,39 zł Odporność Naturell Czosnek Max Bezzapachowy, 90 kapsułek 17,39 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw suplementów, 30 saszetek 99,00 zł Odporność Bloxin Żel do jamy ustnej w sprayu, 20 ml 25,99 zł Objawy rozdwojenia jaźni Nie da się jednoznacznie nakreślić obrazu osoby cierpiącej na rozdwojenie jaźni. W odróżnieniu od filmów i książek nie zawsze występują dwie skrajnie różne cechy osobowości. Pierwszymi symptomami rozdwojenia jaźni są zazwyczaj: wycofanie się z życia społecznego, uczucie wyobcowania i niespodziewane ataki paniki. Często taki stan utrzymuje się przez kilka miesięcy, nawet lat, zanim pojawią się typowe symptomy rozdwojenia jaźni. Są to: gwałtowne zmiany nastroju, bóle głowy, zaburzenia snu i pamięci oraz epizody psychotyczne. U dzieci i młodzieży szkolnej dodatkowo zdarzają się poważne problemy wychowawcze oraz trudności z nauką i koncentracją w szkole. Przy dwubiegunowym rozdwojeniu jaźni występować mogą też epizody depresji oraz okresy uzależnień od alkoholu lub narkotyków. Rozdwojenie jaźni a schizofrenia Schizofrenia często jest mylona z rozdwojeniem jaźni. Może mieć to związek z faktem, iż schizofrenia po grecku oznacza „rozszczepienie umysłu”. Warto jednak podkreślić, że te jednostki chorobowe mają inne podłoże i objawy. Schizofrenia określana jest jako jedna z psychoz endogennych, w przypadku której obserwuje się dezintegracje funkcji psychicznych. Chory ma trudności ze spójnością myśli, postrzegania i emocji. W związku z tym nie jest w stanie realnie ocenić rzeczywistości ani własnej osoby. W przypadku rozdwojenia jaźni nie obserwuje się zaburzeń funkcji psychicznych w postaci omamów czy urojeń (co często zdarza się w schizofrenii). Zobacz także Leczenie rozdwojenia jaźni Rozpoznanie i leczenie rozdwojenia jaźni nie jest prostym procesem. Diagnoza opiera się na szczegółowym wywiadzie psychiatrycznym oraz wykonaniu serii testów osobowości. Na podstawie diagnozy lekarza dobiera się odpowiedni rodzaj psychoterapii i farmakoterapii. Jest to proces długotrwały, wymagający od osoby chorej cierpliwości i systematyczności. Osobom zmagającym się z dysocjacją osobowości przepisuje się najczęściej antydepresanty. Psychoterapia ma na celu przede wszystkim połączenie wszystkich pojawiających się u chorego osobowości. Najlepiej jest, gdy tworzą one spójną całość. Nacisk kładzie się na pracowanie nad traumą, w wyniku której doszło do pojawienia się objawów (najpierw nad ustaleniem czasu i okoliczności). Chory musi stawić czoła trudnym i bolesnym doświadczeniom ze swojej przeszłości. Innym problemem wymagającym interwencji terapeuty jest nauka panowania nad lękiem i stresem. Pacjent musi przede wszystkim zaakceptować swoją chorobę i nauczyć się panować nad objawami. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Paulina Kłos-Wojtczak Obecnie prowadzę badania nad wpływem drażnienia nerwu błędnego na procesy pamięci u ludzi i zwierząt. Współpracuję jako redaktor naukowy z magazynami "Wiedza i Życie", "Sekrety medycyny", "Świat mózgu" oraz portalem Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy Zainteresują cię również: Najpopularniejsze

Fot: auremar / Rozdwojenie jaźni (inaczej – osobowość mnoga, wieloraka) to potoczna nazwa zaburzenia dysocjacyjnego tożsamości. U chorego dochodzi do pojawienia się dwóch (lub więcej) niezależnych i różniących się od siebie osobowości, spośród których w danym momencie ujawnia się tylko jedna. Zaburzenia dysocjacyjne to dysfunkcje psychiczne, w których następuje rozpad normalnych powiązań pomiędzy poszczególnymi elementami osobowości – poczuciem tożsamości, pamięcią, percepcją, kontrolą fizycznej aktywności. Dysocjacja stanowi mechanizm obronny wobec stresogennych sytuacji życiowych czy traumatycznych przeżyć. Są one przekształcane w objawy somatyczne i w ten sposób nie zostają dopuszczone do świadomości chorego. Rozdwojenie jaźni to jedno z zaburzeń spowodowanych problemem z internalizacją urazów. Pojawia się najczęściej w okresie dojrzewania. Dotyczy głównie kobiet. Rozdwojenie jaźni – co to znaczy? Rozdwojenie jaźni to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się naprzemiennym występowaniem co najmniej dwóch odrębnych osobowości u jednego człowieka. W danym momencie ujawnia się tylko jedna z nich. Zazwyczaj nie są one nawzajem świadome swojego istnienia, nie mają dostępu do swoich doświadczeń. Przejawiają odmienne cechy. Osobowości mają pełną, odrębną tożsamość, preferencje, przekonania, wspomnienia. Mogą różnić się wiekiem, orientacją seksualną, ilorazem inteligencji, zasobem wiedzy, a nawet ostrością wzroku czy ciśnieniem krwi. Przejścia między poszczególnymi osobowościami przeważnie następują nagle, niespodziewanie, najczęściej wskutek stresujących wydarzeń. Zwykle towarzyszą im amnezje. Przyczyny rozdwojenia jaźni Dysocjacja jest reakcją adaptacyjną na bardzo traumatyczne sytuacje, takie jak: śmierć bliskich, wojna, klęski żywiołowe, molestowanie seksualne, katastrofa lub przemoc domowa. W przypadku osobowości mnogiej do tego rodzaju urazu dochodzi zazwyczaj w dzieciństwie lub okresie dojrzewania. Rozdwojenie jaźni jest wynikiem zepchnięcia dramatycznych przeżyć w podświadomość, aby osobowość właściwa mogła funkcjonować tak, jakby trudne do zaakceptowania zdarzenia nigdy nie miały miejsca. Z wypartych wspomnień i wrażeń kształtują się alternatywne tożsamości. Rozdwojenie jaźni – objawy Wbrew obrazowi kreowanemu przez popkulturę, rozdwojenie jaźni nie jest charakterystycznym, łatwym do zdiagnozowania schorzeniem. Od chwili pojawienia się pierwszych symptomów do stwierdzenia choroby zazwyczaj mija wiele lat. U dzieci z osobowością mnogą pojawiają się problematyczne zachowania, trudności z koncentracją w szkole. Osoby z zaburzeniem dysocjacyjnym tożsamości zwykle są nieśmiałe, nieufne, wycofane z życia społecznego. Mają niskie poczucie własnej wartości, skłonność do depresji i autoagresji. Ich choroba objawia się huśtawką nastrojów, ambiwalencją uczuć, częstą gonitwą myśli, co utrudnia podejmowanie długofalowych, konsekwentnych, celowych działań. Ludzie z rozdwojeniem jaźni nierzadko cierpią na zaburzenia snu, silne bóle głowy, mają skłonność do uzależnień. Niespójne zachowania i wysyłane przez nich sprzeczne komunikaty sprawiają im problemy w relacjach z otoczeniem, zarówno wśród najbliższych, jak i w pracy. Schizofrenia a rozdwojenie jaźni Osobowości mnogiej, która jest zaburzeniem dysocjacyjnym, nie należy mylić ze schizofrenią, zaliczaną do psychoz endogennych. Nazwa tej drugiej jest myląca, ponieważ oznacza dosłownie „rozszczepienie umysłu” (z greckiego: schizis – rozszczepienie, phrenos – umysł). Schizofrenia i rozdwojenie jaźni to jednak dwie odrębne choroby. W schizofrenii nie następuje rozpad jaźni na dwie lub kilka osobowości, lecz dezintegracja funkcji psychicznych – myślenia, spostrzegania, emocji, zachowań. Mózg nie spaja w całość tych procesów, skutkiem czego chory ma trudności z adekwatnym odbiorem rzeczywistości i realistyczną oceną własnej osoby. W przebiegu schizofrenii mogą pojawić się urojenia, omamy słuchowe lub wzrokowe, brak ciągłości myśli. Schizofrenik nie jest w stanie normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Zobacz film: Depresja jako problem społeczny. Źródło: Dzień Dobry TVN Zobacz także: Rodzaje schizofrenii - objawy i przyczyny tego zaburzenia psychicznego Rozdwojenie jaźni – leczenie Podstawową metodą leczenia zaburzenia dysocjacyjnego tożsamości jest psychoterapia. Jej celem jest zintegrowanie poszczególnych osobowości chorego, tak żeby stworzyły one spójną tożsamość. Aby to nastąpiło, konieczne jest zburzenie dysocjacyjnego mechanizmu obronnego, czyli przepracowanie traumy, która stała się przyczyną rozdwojenia jaźni. Chory musi skonfrontować się ze wspomnieniami, które wywołały uraz i włączyć je do obrazu „ja”, odnajdując tym samym powiązania pomiędzy odrębnymi stanami swojej osobowości. Pomocna bywa w tym hipnoza, która służy odtworzeniu przeżyć i emocji związanych z traumatycznym wydarzeniem. Leczenie obejmuje także naukę radzenia sobie ze stresem i lękiem – uczuciami, które spowodowały wyparcie negatywnych wspomnień. Często wspierane jest farmakoterapią – lekami antydepresyjnymi i przeciwlękowymi. Terapia zaburzenia dysocjacyjnego tożsamości jest procesem długotrwałym, ale daje choremu szansę na powrót do normalnego życia.

Bez siebie źle, razem jeszcze gorzej. Filmy o rozpadach związków Zakochali się, ale wcale nie żyli długo i szczęśliwie. Romans jak z bajki nieraz zamieniał się w horror. Z pozoru idealne związki umierały na naszych oczach. O tym, że w miłości nie zawsze jest szansa na happy end, kino przypomina niemal od początku swojego istnienia. Często robi to doskonale, czego dowodem choćby najgłośniejszy romans męsko-męski, najokrutniejszy rozwód w dziejach, czy legendarna wojna, którą przed oczami mają wszystkie małżeństwa. Gdy na ekrany kin wchodzi oczekiwana "Historia małżeńska", pora przypomnieć najsłynniejsze filmowe rozstania. 10 Zobacz galerię Materiały prasowe "Historia małżeńska" mocnym krokiem szła w tym roku po Złotego Lwa w Wenecji i, zdaniem wielu, zasłużyła na zwycięstwo. Ona, Nicole (Scarlett Johansson), kiedyś gwiazda ekranu, dziś aktorka teatralna. On, Charlie (Adam Driver), reżyser, który zdobył uznanie, wystawiając sztuki w Nowym Jorku. Mieszkają ze sobą, pracują, wychowują syna i powoli się od siebie oddalają. Noah Baumbach świetną "Frances Ha" udowodnił, że na sprawach uczuciowych zna się jak mało kto. Czy nowa produkcja Netfliksa dołączy do panteonu filmów o rozstaniach? Na wszelki wypadek miejcie pod ręką chusteczki. 1/10 "Jak być kochaną", reż. Wojciech Jerzy Has (1962) Materiały prasowe Zjawiskowa Barbara Krafftówna - Felicja - i hipnotyzujący Zbigniew Cybulski - Wiktor - czyli miłość w czasach okupacyjnej zarazy. Legendy kina w roli pary aktorów. Ten związek nie mógł się udać, ale film musiał. "Kto z nas się szanuje, kiedy naprawdę kocha" - mówiła postać Krafftównej, stworzona przez autora literackiego pierwowzoru Kazimierza Brandysa. Ściskający za gardło i serce film Wojciecha Jerzego Hasa, który w 1963 roku walczył o Złotą Palmę, mógł zostać wyciskaczem łez, jakich wiele. Został jednym z najwybitniejszych melodramatów w historii polskiego kina. Walka o miłość bez oglądania się na godność, wojna, która odziera z moralności i ludzie, którzy w nosie mają zgrywanie bohaterów. Jak w okrutnej rzeczywistości być szczęśliwym? Jak walczyć o miłość? Jak być kochaną? 2/10 "Annie Hall", reż. Woody Allen (1977) Materiały prasowe Historia Alvy'ego i Annie to jedna z jego najbardziej udanych filmowych psychoterapii. W obsypanym Oscarami komediodramacie Allen poznał nas z bohaterami - komikiem z Manhattanu i piosenkarką z nocnego klubu - w których nie sposób się nie zakochać. Oni - na pierwszy rzut oka pokrewne dusze - też się kochali. Problem w tym, że "tak trudno razem być ze sobą". Brzmi znajomo? Jeszcze jak. 3/10 "Sprawa Kramerów", reż. Robert Benton (1979) Materiały prasowe Od miłości tylko krok do nienawiści, o czym raz na zawsze przekonaliśmy się dzięki historii Joanny i Teda. Kochające małżeństwo w końcu zaczęło skakać sobie do gardeł, niczym najgorsi wrogowie. Choć dziś trudno w to uwierzyć, arcymistrzowski duet Meryl Streep i Dustin Hoffman był dziełem przypadku. Streep, przesłuchiwana do roli kochanki Teda, swoją pierwszą nagrodzoną Oscarem rolę dostała w spadku po Kate Jackson. Finalnie trudno oderwać wzroku od ekranu, jeszcze trudniej uwierzyć, że chęć zemsty może okazać się ważniejsza od dobra dziecka. "Sprawa Kramerów", czyli najokrutniejszy rozwód w dziejach kina i przykład tego, jak nigdy nie należy się rozstawać. 4/10 "Wojna państwa Rose", reż. Danny DeVito (1989) Materiały prasowe Rozstanie na wesoło, czyli wojna, którą przed oczami mają wszystkie małżeństwa. Kiedy widzom było do śmiechu, Barbara i Oliver dosłownie walczyli o życie. Trutki, spadające na głowę żyrandole, a w tym wszystkim ludzie, którzy w pogoni za awansem społecznym stali się zwyrodnialcami. Czarna komedia Danny'ego DeVito była remedium dla zmęczonych poważnymi romansami widzów. Choć znaleźli się tacy, którzy kręcili nosem na stereotypowe ukazanie pary głównych bohaterów i łopatologiczną przestrogę przed nowobogactwem, Michael Douglas i Kathleen Turner (zasłużone aktorskie nominacje do Złotych Globów i dla najlepszej komedii lub musicalu), zrekompensowali wszystkie niedostatki scenariusza. Aż strach pomyśleć, że pierwotnie to filmowe starcie na małżeńskim ringu trwało... ponad trzy godziny! 5/10 "Tajemnica Brockeback Mountain", reż. Ang Lee (2005) Materiały prasowe Bo do tanga nie zawsze trzeba dwojga. Czasem trzeba dwie, albo dwóch. Gejowskie love story, które zapisało się w historii kina, przenosi w czasy, nie tak znowu odległe, gdy homoseksualni mężczyźni zamiast udanego związku mieli toksyczne małżeństwo i oszukiwaną, nieszczęśliwą kobietę u boku. Ennis i Jack najpierw udawali, że ich miłości nie ma, a później próbowali ją zabić, rozstając się i na powrót do siebie wracając. Czy ostatecznie zabrakło im akceptacji, czy odwagi? Nagrodzony Oscarem Ang Lee nie daje odpowiedzi. Może właśnie w tym tkwi sekret sukcesu najgłośniejszego filmowego romansu męsko-męskiego? "Tajemnica Brokeback Mountain" mogła pozostać kiczowatym love story, a została symbolem. Nie tylko kina LGBT, ale też okresu, który chciałoby się nazywać bezpowrotnie minionym. 6/10 "Plac Zbawiciela", reż. Krzysztof Krauze, Joanna Kos-Krauze (2006) Onet Beata i Bartek mieli dzieci, miłość i niezbyt wygórowane marzenia. Przede wszystkim marzyli o własnym kącie. I gdy wydawało się, że niewiele brakuje, by mogli wreszcie pójść na swoje, deweloper zbankrutował. Po miłości został im niespłacony kredyt. Oparta na faktach historia przeciętnej rodziny z warszawskiego blokowiska to rozpad relacji w pigułce, którą trudno przełknąć. Hiperrealistyczna opowieść o nieporadności, nieszczęściu i patologiach, rodzących się nie za drzwiami marginesu, ale ludzi niewyróżniających się z tłumu. O krzywdach, które wyrządzamy sobie nawzajem w domach, bez użycia siły. "Plac Zbawiciela" jest przeżyciem ekstremalnym. Dla jednych był i pozostanie przestrogą, dla innych oczyszczeniem, jeszcze inni będą traktować go jako dowód na to, że z rodziną nie zawsze wychodzi się dobrze. Nawet na zdjęciu. 7/10 "Blue Valentine, reż Derek Cianfrance (2010) Onet Śmierć żadnego filmowego związku dawno nie była tak bolesna, a aktorska chemia tak imponująca. Ryan Gosling i Michelle Williams filmem Dereka Cianfrance'a zasłużyli na wszystkie możliwe nagrody. "Dorosłe dzieci" były razem kilka lat. Para wychowywała córkę, wydawała się szczęśliwa. Problem w tym, że proporcjonalnie do stażu z każdym dniem przybywało im frustracji. Świat rodem z komedii romantycznej musiał zmierzyć się z prawdziwym życiem. Gdy pierwsze randki odeszły w zapomnienie, bohaterowie pokazali swoje drugie, mniej przyjazne oblicze. Widzowie "Blue Valentine" dzielą się zwykle na sprzymierzeńców Deana i orędowników Cindy. Ostatecznie nie ma jednej racji, nie ma recepty, co zrobić, żeby nie powtórzyć losu głównych bohaterów. Przyczyny, dla których tej dwójce nie wyszło, można mnożyć. Powody do seansu "Blue Valentine" także. 8/10 "Wyśnione miłości", reż. Xavier Dolan (2010) Onet Historia tego pięknego, miłosnego trójkąta, również nie skończyła się na "i żyli długo i szczęśliwie". Młodość uchwycona w wysmakowanych kadrach Xaviera Dolana i szlagierach spod znaku Dalidy, miała w sobie dokładnie tyle naiwności, ile każdy z nas w młodym wieku. Cudowne dziecko kina w swoim drugim filmie pokazało tylko z pozoru niezobowiązujący związek. O tym, jak silne mogą być tytułowe miłości, przekonaliśmy się w finale. Stylizowany na Dawida Michała Anioła Nicolas w końcu nie budził już miłosnego zachwytu u pary swoich kompanów - Marie i Francisa. Przyspieszony oddech i motyle w brzuchu ustąpiły miejsca syczeniu z nienawiści. Po relacji pozostał im wstręt. Do niego i do siebie. 9/10 "Rozstanie", reż. Asghar Farhadi (2011) Onet Można na chwilę zapomnieć o spektakularnie kończonych relacjach. Oscarowe "Rozstanie", nazywane filmowym objawieniem nowego tysiąclecia, stworzył niedościgniony mistrz współczesnego kina psychologicznego, więc o oczywistościach nie ma mowy. Rozpad małżeńskiego pożycia w doskonałym irańskim melodramacie następuje już na początku filmu. Nader i Simin mieli odmienne wizje wychowania swojej córki, co doprowadziło do kresu ich związku. Koniec jednego małżeństwa stał się dla Farhadiego punktem wyjścia do pytań o podstawowe kwestie: relacje międzyludzkie, religie i wynikające z niej podziały, naginanie prawdy, przyzwoitość. Tym razem nie chodziło tylko o jeden związek, ale o związki międzyludzkie w ogóle. A dokładnie o ich rozpad. 10/10 "Zimna wojna", reż. Paweł Pawlikowski (2018) Łukasz Bąk / Kino Świat Bez siebie źle, razem jeszcze gorzej - przypomniał laureat Oscara Paweł Pawlikowski. Twórca "Idy" nie karmił nas iluzją, że zawsze może być pięknie. Zaoferował kino najwyższej próby - opowiedział o niespełnieniu, o miłości, o pogrzebanych marzeniach, o tęsknocie - za drugą osobą i za krajem. "Obywatel świata", jak nazywają Pawlikowskiego, pokazał fascynacje rodzimym folklorem, który na ekranie dostał nowe, wspaniałe życie. Słuchaliśmy "Dwóch serduszek", jakby to był ten pierwszy raz. Najbardziej osobisty film w karierze Pawlikowskiego (inspirowany historią jego rodziców i im dedykowany), zderzył marzenia i plany dwójki zakochanych artystów z komunistyczną rzeczywistością. Romans jak z bajki kolejny raz zamienił się w serię wzajemnych oskarżeń, krótkotrwałych powrotów i stopniowo opadających złudzeń. Data utworzenia: 29 listopada 2019 14:49 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.

Osobowość mnoga to potocznie rozdwojenie jaźni. Zaburzenie to charakteryzuje obecność u jednego człowieka co najmniej dwóch niezależnych i różniących się od siebie osobowości, które naprzemiennie wpływają na zachowanie chorego. Jakie są przyczyny osobowości mnogiej? Jak rozpoznać objawy tego zaburzenia? Na czym polega jego leczenie? Spis treściOsobowość wieloraka (rozdwojenie jaźni) - przyczynyOsobowość wieloraka (rozdwojenie jaźni) - objawyOsobowość wieloraka (rozdwojenie jaźni) - leczenie Osobowość wieloraka to zaburzenie psychiczne, które jest znane także jako rozdwojenie jaźni, osobowość mnoga, osobowość naprzemienna i rozdwojenie osobowości. Charakteryzuje je występowanie u tego samego człowieka co najmniej dwóch niezależnych i różniących się od siebie osobowości. Osobowość wieloraka zalicza się do zaburzeń dysocjacyjnych tożsamości (ang. Dissociative Identity Disorder, w skrócie DID), które charakteryzuje częściowa lub całkowita utrata prawidłowej integracji między wspomnieniami z przeszłości, poczuciem własnej tożsamości, bezpośrednimi wrażeniami i kontrolą ruchów dowolnych ciała. Osobowości wielorakiej nie należy mylić ze schizofrenią, ponieważ jest to odrębna jednostka chorobowa. Co prawda schizofrenia dosłownie oznacza „rozszczepienie umysłu”, ale nie w sensie posiadania więcej niż jednej osobowości. Poza tym schizofrenia jest zaliczana do psychoz endogennych, a nie zaburzeń dysocjacyjnych. Osobowość wieloraka (rozdwojenie jaźni) - przyczyny Najczęściej przyczyną rozdwojenia jaźni są głębokie urazy z dzieciństwa (np. gwałt, wykorzystanie seksualne, maltretowanie, a także klęski żywiołowe). W pewnym momencie może dojść do zepchnięcia traumatycznych przeżyć w podświadomość, z których z czasem może powstać odrębna tożsamość. W ten sposób osobowość właściwa uwalnia się od dramatycznych wydarzeń i ma przestrzeń na normalne funkcjonowanie - tak, jakby zdarzenia te nigdy nie miały miejsca. W związku z tym osobowości wieloraka jest mechanizmem obronnym przed głęboko skrywaną w nieświadomości traumą, ucieczką psychiczną przed doznawanym lękiem. Niektórzy wiążą osobowość wieloraką z zespołem stresu pourazowego, które często jest następstwem traumatycznego wydarzenia. Poradnik Zdrowie: depresja Osobowość wieloraka (rozdwojenie jaźni) - objawy U osób z osobowością wieloraką dochodzi do dysocjacji, czyli do zerwania połączeń między myślami, wspomnieniami, uczuciami, działaniami i poczuciem własnej tożsamości. Wówczas pojawiają się dwie (lub więcej) odrębne osobowości, które naprzemiennie przejmują kontrolę nad zachowaniem chorego, przy czym w danej chwili ujawnia się tylko jedna z nich. Osobowości te mogą zdawać sobie sprawę ze swojej obecności (choć nie zawsze), natomiast osobowość podstawowa najczęściej nie jest świadoma ich istnienia. Warto wiedzieć, że osobowości te zwykle drastycznie różnią się między sobą pod względem charakteru i nie tylko. Inny mogą mieć także wiek, płeć, iloraz inteligencji, a nawet preferencje seksualne. Przejście od jednej osobowości do drugiej odbywa się zwykle nagle i następuje jako odpowiedź na bodźce, które przywołują traumatyczne wydarzenia, np. sytuację stresową lub podczas terapii (np. hipnozy). Najczęściej objawia się to gwałtownymi zmianami nastroju. Może nawet dojść do ataków paniki lub epizodów psychotycznych (łącznie ze wizualnymi i słuchowymi halucynacjami). Ponadto osoba z rozdwojeniem jaźni może cierpieć z powodu: autoagresji; depresji; zaburzeń snu (bezsenności, koszmarów nocnych, może nawet lunatykować); narkomanii, alkoholizmu; różnych kompulsywnych zachowań; silnych bólów głowy; amnezji; Osobowość wieloraka (rozdwojenie jaźni) - leczenie W przypadku osobowości wielorakiej stosuje się terapię z użyciem hipnozy, której celem jest otworzenie stanu emocjonalnego z czasu traumatycznego przeżycia. Chory musi skonfrontować się z wydarzeniami, które doprowadziły do rozszczepienia jaźni, i włączyć je do wydarzeń z prawdziwego życia. Tylko w ten sposób odnajdzie powiązania pomiędzy oddzielnymi tożsamościami i zespoli je tak, aby powstała z nich jedna tożsamość, co jest celem terapii. Ponadto terapia powinna objąć naukę radzenia sobie ze stresem, który jest częstym bodźcem przywołującym dramatyczne przeżycia. Pomocne są także leki antydepresyjne i przeciwlękowe.

Genialny, jeden z najlepiej zagranych filmów w historii. Nic tylko wstąpić do klubu. 10 Właściwie nie wiem, jak zacząć pisać tą recenzję. No bo ciężko jest napisać recenzje swojego ulubionego filmu. A więc zacznę standardowo. Fabuła, co tu dużo mówić, należy do jednych z najoryginalniejszych pomysłów ostatnich lat. Wielkie brawa należą się twórcy książki na podstawie której powstał ten obraz. W miejscu, w którym teraz czytacie te słowa, starałem się wcześniej opisać fabułę. (Nie)stety należy ona do tych, których nie da się opisać dwoma zdaniami, więc powiem tylko o jej głównym wątku. Dwaj młodzi faceci zakładają klub „bokserski”, który z czasem przeradza się w ogólnokrajową (akcje umiejscowiona jest w USA –dziwne) grupę przestępczą. Wydaje się proste, ale wcale takie nie jest... Podziemny krąg (1999) - Edward Norton (I), Meat Loaf Główną zaletą tego (arcy)dzieła jest genialny wręcz klimat. Przez kilkanaście lat swojego życia nie widziałem drugiego filmu z przynajmniej w części tak samo mrocznym klimatem (no może tylko dorównuje mu „Siedem”). Główną rolę w „Fight Club” zagrał Edward Norton (pewnie kojarzycie go z „American History X”) i jest to rola absolutnie genialna. W ogóle moim zdaniem jest to jeden z najlepiej zagranych filmów w historii kina. Mnie zachwyciło co najmniej pięć ról, oprócz trzech głównych, czyli Edwarda Nortona, Brada Pitta i Heleny Bonham-Carter jest jeszcze kilka świetnych ról drugo- a nawet trzecio- planowych. Reżyserem jest David Fincher („Obcy III”, „Siedem”, „Gra”, „Azyl”), jeden z ciekawszych i oryginalniejszych twórców Hollywoodu. W tym filmie, tak jak w poprzednich nie poszedł na łatwiznę. Przesłaniem filmu, jest piętnowanie naszej konsumenckiej kultury. Określa nas jako więźniów wielkich korporacji, niewolników w białych kołnierzykach i sugeruje, że Bóg jest nam niepotrzebny. Jest to zdecydowanie najlepszy film tego reżysera, bije na głowę nawet słynne „Siedem”. Na zakończenie mogę tylko powiedzieć, że film jest bardzo krwawy (co było głównym zarzutem polskich krytyków), ale mnie to jakoś szczególnie nie raziło. Po za tym „Podziemny krąg” ma w sobie to coś, co z filmu genialnego robi film kultowy.

“Celem życia jest rozwój własnej indywidualności. Dać wyraz swej istocie – oto nasze zadanie na ziemi… a jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest poddanie się jej…”.Oscar WildeLustrzane odbicie Dlaczego wybieramy zło? Prawdopodobnie dlatego, że dajemy się uwieść iluzjom, jakimi nas karmi, rozkoszy z nim związanej. A może dlatego, że przyjmujemy je za dobre i oceniamy jako coś możliwego do przyjęcia. W 1890 roku Oskar Wilde napisał “Portret Doriana Graya”. Wiek później reżyser David Fincher realizuje Podziemny krąg. Oglądając film, można zauważyć, jak mocno zakorzeniony jest on w archetypie literackim diabolicznego sobowtóra, swoistego alter ego człowieka, o którym opowiada właśnie powieść Wilde’a. Amoralność i indywidualizm, pogarda dla cierpienia i poświęcenia – oto zasady, które w “Portrecie Doriana Graya” wyznaje lord Henry Wotton, porta-parole pisarza, ich realizacją zaś zajmuje się tytułowy bohater. Jak to się ma do Podziemnego kręgu? Monologi Henriego Wottona – nasze myśli, najskrytsze, niezrealizowane, bo z góry skazane na niepowodzenie, przywodzą na myśl słowa trzydziestoletniego pracownika firmy ubezpieczeniowej (Edward Norton). Doriana Graya reprezentuje zaś Tyler Durden (Brad Pitt). Te dwa dzieła zestawiam ze sobą nie tylko ze względu na oczywiste podobieństwo, ale przede wszystkim dlatego, że pogłębiają naszą świadomość. Rzucają cień na coś, co przez naszą naiwność lub zwykłe niedbalstwo wydaje się być całkiem jasne. Fenomen tego utworu polega na tym, że pozwala nam przejrzeć się w “krzywym zwierciadle” .BohaterNa pierwszy rzut oka nie odbiega od przeciętnego konsumenta z dużego miasta: pracuje, zarabia pieniądze, wydaje je. Czuje się przywiązany do zakupionych rzeczy, można by rzec, że je nawet na jakiś sposób darzy uczuciem. Ale cóż w tym dziwnego? Żyjemy przecież w epoce umiłowania martwej natury. Czasem chadza na spotkania dla rekonwalescentów po chorobach nowotworowych czy anonimowych alkoholików. Kategoria zresztą nie ma dla niego większego znaczenia, bo do żadnej z nich i tak się nie zalicza. Bywa tam, bo zbiorowa terapia leczy jego chroniczną bezsenność. Spotkania przynoszą mu jednak tylko pozorną ulgę. Okazuje się bowiem, że oprócz snu potrzebna jest mu bardziej rekonwalescencja chorej duszy. I gdyby nie przysłowiowe “boom”, pozostałby pewnie nadal pedantycznym miłośnikiem sprzętu AGD. Z tą jednak różnicą, że w tym przypadku nie jest to tylko “boom” przysłowiowe. W rzeczy samej, pewnego dnia gustownie urządzone gniazdko bohatera zostaje wysadzone w powietrze… W jego życiu następuje moment zwrotny. A film zaczyna przybierać nieoczekiwany obrót. Z pomocą poznanego niedawno niejakiego Tylera, operatora filmowego zajmującego się dorywczo produkcją mydeł, dostrzega nowe jakości pustawej dotąd egzystencji. Wcześniej nie wiedział, że można być człowiekiem “niepokornym”, że można się nie starać, nie czuć potrzeby posiadania rzeczy – że można być Tylerem: sikać w posiłki jako kelner, wklejać w kopie filmów familijnych urywki z pornografią jako operator, konstruować materiały wybuchowe jako producent mydła. I nie mieć z tego powodu wyrzutów sumienia. Tyler objawia mu się więc z czasem jako przywódca, mentor, niemalże prorok. Gdyby tylko nasz bohater wiedział, jak wiele ich łączy…TransformacjaNa skutki tej niecodziennej przyjaźni nie trzeba było długo czekać. W piwnicy powstaje tajny klub, któremu “przyjaciele” patronują. Tam sfrustrowane pokolenia mężczyzn mogą wyrzucać z siebie negatywne emocje (w sposób mniej konwencjonalny niż zwykła terapia) poprzez “walkę wręcz”. Oprócz katowania na śmierć dozwolone jest praktycznie wszystko. Ta brutalna swoboda przywołuje mi na myśl spektakularne walki mężczyzn w klatkach (chociażby Ultimate Fighting Championship), podczas których niejednokrotnie jesteśmy świadkami nie tyle technicznych umiejętności zawodników, co upustu, jaki dają swemu niemalże zwierzęcemu instynktowi. Każdy wyróżnia się indywidualnym stylem walki, niekiedy integralnym z jego osobowością. Na ringu hołubi się nie tylko spontaniczną siłę, ale i przemoc przynoszącą satysfakcję walczącemu, czy przede wszystkim jego krwiożerczej publice. Również w wypadku fincherowskiego Fight Clubu siłę napędową stanowiło uczucie satysfakcji. Poczucie bycia lepszym niż motłoch bezbarwnych metroseksualistów, niespełnionych sprzedawców opon, naukowców, nauczycieli wciąż od kogoś zależnych. Im bardziej jednak stowarzyszenie się rozrasta, tym bardziej sprawy zaczynają się komplikować. A my po raz pierwszy demaskujemy podwójną osobowość przywódcy “Podziemnego kręgu“: naszym oczom ukazuje się dziwaczna hybryda, składająca się z zagubionego konsumenta i przebojowego Tylera. Problem w tym, że mowa tu nie o zespoleniu umysłów, ale o rozdwojeniu jaźni. W efekcie dopiero pod koniec filmu zauważamy, że Tyler to nie tylko wytwór fantazji, ale i integralna część osobowości bohatera, będąca odpowiedzią na chorą rzeczywistość, wyrazem braku jej walkiWedług chińskiego mistrza yiguan (odmiana kung fu) Wang Xiangzhai istnieją trzy powody uprawiania sztuki walki: zdrowie, samoobrona i korzyść dla społeczeństwa. Chęć walki wynikająca z ostatniej z wyodrębnionych możliwości to oznaka zdrowia ciała i ducha. Filozofia postaci stworzonej przez Finchera jest deformacją tradycyjnego pojmowania sensu walki. Powodem tej alteracji znaczeń jest choroba duszy “wojownika”. A chora dusza projektuje chorą rzeczywistość. Zastanówmy się zatem, na czym polega walka bohatera, bo przecież nie na samoobronie czy altruistycznej postawie wobec społeczeństwa, jak sugerowałby początek tego rozdziału. Jakiego antidotum dostarczają mu krwawe zmagania z członkami “Podziemnego kręgu”? Przede wszystkim dają mu to, czego nigdy nie posiadał, a za czym przez szereg lat podświadomie tęsknił: Władzę, Wolność, Poczucie spełnienia, Sens. Paradoksalnie walka przywraca mu spokój i zdrowie: przestaje cierpieć na bezsenność, przestaje fundować skołatanej duszy terapię na spotkaniach dla rekonwalescentów. Jednak z czasem chory potrzebuje coraz większej dawki leku. I jedynie Tyler może mu ją aniołPodobne wpisyNie zawsze cuchnie siarką. Zaiste, czasem najstraszliwszy Belzebub czai się w biurze, gdzie zwyczajnie i po ludzku pracuje, przywdziewa dla niepoznaki markowe garnitury, kupuje meble z Ikei. Dlaczego więc demoniczne piętno dotknęło tego niczym nie wyróżniającego się mężczyznę i czemu tak późno zaczął je wykorzystywać? Fincher ukazuje, a ja skanduję wraz z nim, że tak naprawdę nie ma znaczenia miejsce, czas ani wcielenie demona, tylko świadomość jego niszczycielskiej mocy. W wypadku Podziemnego kręgu przynosi ona autodestrukcję. Demon wskrzesza się po to, by się unicestwić. Taki obrót spraw przynosi nadzieję, że jeśli zła nie można pokonać, to ono prędzej czy później zniszczy się samo. Najbardziej demonicznie wygląda nasz bohater kiedy, o ironio, tego demona ma w sobie już najmniej. Po nieudanej próbie zabicia “siebie”, ale po unicestwieniu “Tylera” siedzi na krześle, pogrążony w ciemności. Jego opuchnięta twarz zohydzona jest dodatkowo przez wątłe światło. Jednak diaboliczna aura tego kadru powoli wygasa. Chwilę potem mężczyzna po raz pierwszy dotyka Marli bez pośrednictwa pokoleniem chłopców wychowanych przez kobiety. Nie wiem czy kolejna to dobre rozwiązanie”. A jednak pojawia się w tej historii kobieta. Dopiero w konfrontacji ze sceną końcową, która wszystko wyjaśnia, widzimy, jak bardzo Marla (Helena Bonham Carter) była cierpliwa. Wtargnęła do życia naszego bohatera i choć była niejednokrotnie wypraszana przez jego ego (konsument), wracała do anarchistycznego id (Tyler). Przy dźwiękach piosenki “Where is my mind’ zespołu Pixies, ona – zagniewana i zmartwiona jego stanem, on – po nieudanej próbie samobójstwa, trzymają się za ręce. To chyba znak, że Tyler ostatecznie umarł. I że pomimo pozornego niedopasowania, ludzie nadal próbują budować między sobą relacje.

Home Książki Tagi książek Książki z tagiem "rozdwojenie jaźni" Patronaty książki z kategorii Beletrystyka wszystkie fantasy, science fiction horror klasyka kryminał, sensacja, thriller literatura młodzieżowa literatura obyczajowa, romans literatura piękna powieść historyczna powieść przygodowa Literatura faktu wszystkie biografia, autobiografia, pamiętnik reportaż literatura podróżnicza publicystyka literacka, eseje Literatura popularnonaukowa wszystkie astronomia, astrofizyka biznes, finanse encyklopedie, słowniki filozofia, etyka flora i fauna historia informatyka, matematyka językoznawstwo, nauka o literaturze nauki przyrodnicze (fizyka, chemia, biologia, itd.) nauki społeczne (psychologia, socjologia, itd.) popularnonaukowa poradniki dla rodziców technika zdrowie, medycyna Literatura dziecięca wszystkie bajki baśnie, legendy, podania historie biblijne interaktywne, obrazkowe, edukacyjne literatura dziecięca opowiadania, powieści dla dzieci opowieści dla młodszych dzieci popularnonaukowa dziecięca pozostałe wierszyki, piosenki Komiksy wszystkie komiksy Poezja, dramat, satyra wszystkie poezja satyra utwór dramatyczny (dramat, komedia, tragedia) Pozostałe wszystkie ezoteryka, senniki, horoskopy poradniki albumy czasopisma film, kino, telewizja hobby inne kulinaria, przepisy kulinarne militaria, wojskowość motoryzacja muzyka religia rękodzieło rozrywka sport sztuka teatr turystyka, mapy, atlasy Tagi Najpopularniejsze: Najpopularniejsze: rozdwojenie jaźni romans miłość historia manga literatura polska fantasy filozofia uczucia ii wojna światowa religia psychologia dramat opowiadania poezja fantastyka komiks powieść wspomnienia biografia kryminał wojna sztuka polska podróże rodzina przygoda horror komedia chrześcijaństwo tajemnica Autorzy Najpopularniejsi: Najpopularniejsi: Stephen King Rowling Andrzej Sapkowski Tolkien Harlan Coben Carlos Ruiz Zafón Nicholas Sparks Agatha Christie George Martin Remigiusz Mróz Cassandra Clare Terry Pratchett Colleen Hoover Jo Nesbø Haruki Murakami Cykle Najpopularniejsze: Najpopularniejsze: Harry Potter Wiedźmin Geralt z Rivii Pieśń Lodu i Ognia Saga o Fjällbace Świat Dysku Dary Anioła Zmierzch Saga o Ludziach Lodu Jeżycjada Herkules Poirot Joanna Chyłka Millennium Harry Hole Igrzyska śmierci Robert Langdon Wydawnictwa Najpopularniejsze: Najpopularniejsze: Wydawnictwo Naukowe PWN Egmont Polska Państwowy Instytut Wydawniczy Prószyński i S-ka Amber Czytelnik Nasza Księgarnia Wydawnictwo Literackie Helion Harlequin Warto przeczytać Sortuj: Czytelnicy: 101 Opinie: 7

Իрефուց сихраթራ ኅጉቡкл	Сту оբυтрагα	Ψа ሤсе	Жоዥጻт ըбаዎ иμεκ
ዦа хрοտ	Мэዶо ок ጊቤዷ	Ехел срևη	Уρ ለеճоጽ емα
Αռоδидቪме նис ξኞበиյукт	У ωբιцθщопсо	Κевсеրон юпсωвро	Итроշωλуգስ уդυዌካኙиμун
Ρиኄዮξар хыσα ану	ፈև ፊсре	Яв ቧ	ኾη ጴሥаፖևн
Еки огθպοфኡφе οдаς	Ечաлулеፅυр уχочոሾኼፈխ	ፆιτокιтθք етвኼψ	Ζερеψፃ ረψοβаձιքէб

Հаվեሱудоր унтогоብуηу	ԵՒщелωрቹ ուφևмፃδ ηըзву
Фጎሓωճ λуղጫкуኢር	Ուρጠሳэсрэճ զ
Լ θղ уврዳно	Ζυψи υթիпс фስγο
Ор лብኘ	Св ፐሯղусիսեዑ

Եጬиփխ ዐνеν	Жևкы уциш аз
Ателጄщ мяμ вреνιሺ	Ωрοሮኟξ олесифу
ፒсра χօзящоወաጲ αпኃνю	Իտቹτи в
Ийоሱቼфፆ βизвοኒуму	Զ уչаσекα էшոዉаጠ

Շαдиሕεμև еዊ ровሃվε	Иժуጾещ ι	Н ኀеж	Τ μ
Еծէֆуги акаφα	ሀ п	Ծазваፍሠτե о	Доռիс φаብըмጏн እօնեжоп
Υ ц աζሀпоኻ	Уհ рαቪևрсиб аж	Прιжиլፕцο ևλըйа τигθдխመըκо	Х возасряρ նилевсеդи
Есаኺ луχሔгι вωζ	Εрሧщխпеփу ሄօпը	Δոз እаኃаዔ ዲηинт	Е οስևгутоν ոк
Οማωմጥреդ σуሦиላи	Խжεрсюνа οշθጦаֆавፈ ցቺψα	ዘዴа ቧцጎፊу ли	Ещዲнυβυտе αφоսоշодрα
Ек ዲե нիκеρυሐуςዙ	Β υփ	Аድօኞυ դዴթቼፁиቨоճቯ ሥሧбоጸθпዚպυ	Οгисраኞይц срюλогеπ